Σουρεαλιστικό Δίλημμα: Ο Χρόνος

Ο Χρονος, γιγαντας κλεψυδρας, στροβιλιζει αμμο

Σε μια ωρα οπου φωνες σιωπηλες ακουγονται

Μια χρονια εφυγε, αφηνοντας πισω της πληγες

Αιωνιες μαχες, και αδικοχαμενες ζωες

Το μελλον, ενα πεπλο αχνοφεγγει,

Πισω από συννεφα σκοτεινα και βροχερα

Μια αβυσσος αχανης, που μας καλει

Μας υποσχεται ειρηνη, μα κρυβει και φοβο

Σ' αυτο το μεταιχμιο, αναμεσα στο ειναι και το θα 'ναι

Η ανθρωποτητα ταλαντευεται, σαν φυλλο στον ανεμο

Ισοτητα και αδικια, αγκαλιαζονται σφιχτα

Σε μια αγκαλια παραδοξη, γεματη αντιθεση

Μια περιστερα βγαινει απο ενα κανονι σκουριασμενο,

Και πεταει προς ενα ουρενιο τοξο σβησμενο

Ειναι το συμβολο της ελπιδας, που αντιστεκεται

Μας υπενθυμιζει πως η ειρηνη ειναι εφικτη

Ας αφησουμε λοιπον, τις ανησυχιες μας

Και ας ενωθουμε για να χτισουμε ενα κοσμο καλυτερο

Το μελλον ειναι ενα μυστηριο, που μας περιμενει

Και εμεις, πολιτες του κοσμου, μπορουμε να το αλλαξουμε

Καλως ηλθες καινουργιε Χρονε

Tρεχοντας σαν δρομεας στο φως του ηλιου

M' εναν πολεμο στην αιματοβαμμενη Γη

Καλη περιφορα γυρω απο τον ηλιο

morfeas